Είχαμε μείνει (λέω είχαμε γιατί σε λίγο δεν θα υπάρχουμε) μια από τις λίγες κοινότητες που δημιουργήθηκαν με τον «Καποδίστρια».
Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν, είδαμε, μάθαμε και γνωρίσαμε συμπεριφορές που ελάχιστες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν γενναίες.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων είδαμε να υπερισχύει ο τοπικισμός που με απλά λόγια σημαίνει ότι ο Πρόεδρος κάθε φορά φρόντιζε περισσότερο το χωριό της καταγωγής του και με λίγα «ψίχουλα» φρόντιζε και για τα άλλα χωριά. Συνήθως το κριτήριο ήταν και είναι ο αριθμός των μόνιμων κατοίκων ή των ψηφοφόρων του κάθε χωριού.
Αυτό το κριτήριο θα μπορούσε κατ’ αρχήν να έχει μια λογική βάση. Όμως, μια περιοχή που αποτελείται από μερικά χωριά που κατά κανόνα βρίσκονται από άποψη πληθυσμού σε φθίνουσα πορεία, χρειάζεται πρώτα μια γενική συντήρηση με ένα μίνιμουμ ετήσιων δαπανών, ώστε όσο είναι δυνατό να κρατηθούν ζωντανά φροντίζοντας κάποιες βασικές υποδομές, όπως είναι οι δρόμοι, το νερό, τα σκουπίδια και η όσο το δυνατό συχνότερη ιατρική περίθαλψη των κατοίκων που έχουν την ατυχία ή την τύχη να μένουν ακόμη στα χωριά μας.
Κάνοντας, λοιπόν, μια βόλτα στα χωριά μας, θα δούμε στη Σκοτεινή π.χ. μια υπερβολικά μεγάλη δεντροφύτευση, λες και όλα αυτά τα δέντρα περίσσευαν από κάπου και δεν είχαν τι να τα κάνουν. Θα μπορούσε όμως το Κοινοτικό Συμβούλιο να φυτέψει κάποια απ’ αυτά τα δέντρα και στα άλλα χωριά. Δικαιολογίες μπορεί να υπάρξουν γιατί δεν έγινε αυτό. Όμως, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Τα διάφορα έργα που έγιναν τα τελευταία χρόνια στη Σκοτεινή, ακυρώνουν το επιχείρημα που προβάλλεται για τα άλλα χωριά, ότι δηλαδή δεν υπάρχουν χρήματα. Το ενδιαφέρον κάποιες φορές μπορεί να εκδηλώνεται και χωρίς χρήματα.
Θα ήταν παράλογο το κάθε χωριό να διεκδικεί ίσο μερίδιο με τα μεγάλα χωριά της Κοινότητας (Σκοτεινή, Αλέα). Όμως, λίγα μέτρα ασφάλτου θα μπορούσαν να πέσουν και στον Άγιο Νικόλα. Θα έπρεπε μόνη της η Κοινότητα να φροντίσει, τουλάχιστο για την ιδιοκτησία της, όπως είναι τα κτίρια των Δημοτικών Σχολείων και να μην περιμένει τη συντήρησή τους από τους τοπικούς Πολιτιστικούς Συλλόγους.
Οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι βοηθούν επικουρικά το έργο της τοπικής αυτ/σης.
Οι κοινοτικοί μας άρχοντες ήσαν πάντοτε φειδωλοί απέναντι στις « απαιτήσεις » των Συλλόγων για τον εξωραϊσμό των μικρών χωριών μας και από την άλλη βλέπουμε να έχουν δαπανηθεί αρκετά χρήματα για τη Σκοτεινή, τα οποία συγκριτικά και αναλογικά με τα άλλα χωριά, είναι πάρα πολλά και ως ένα βαθμό προκλητικά. Ελπίζουμε, ο νέος Πρόεδρος Γ. Μάλλιος, μέχρι τη λήξη της θητείας του, να αποκαταστήσει κάποιες αδικίες του παρελθόντος...
Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν, είδαμε, μάθαμε και γνωρίσαμε συμπεριφορές που ελάχιστες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν γενναίες.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων είδαμε να υπερισχύει ο τοπικισμός που με απλά λόγια σημαίνει ότι ο Πρόεδρος κάθε φορά φρόντιζε περισσότερο το χωριό της καταγωγής του και με λίγα «ψίχουλα» φρόντιζε και για τα άλλα χωριά. Συνήθως το κριτήριο ήταν και είναι ο αριθμός των μόνιμων κατοίκων ή των ψηφοφόρων του κάθε χωριού.
Αυτό το κριτήριο θα μπορούσε κατ’ αρχήν να έχει μια λογική βάση. Όμως, μια περιοχή που αποτελείται από μερικά χωριά που κατά κανόνα βρίσκονται από άποψη πληθυσμού σε φθίνουσα πορεία, χρειάζεται πρώτα μια γενική συντήρηση με ένα μίνιμουμ ετήσιων δαπανών, ώστε όσο είναι δυνατό να κρατηθούν ζωντανά φροντίζοντας κάποιες βασικές υποδομές, όπως είναι οι δρόμοι, το νερό, τα σκουπίδια και η όσο το δυνατό συχνότερη ιατρική περίθαλψη των κατοίκων που έχουν την ατυχία ή την τύχη να μένουν ακόμη στα χωριά μας.
Κάνοντας, λοιπόν, μια βόλτα στα χωριά μας, θα δούμε στη Σκοτεινή π.χ. μια υπερβολικά μεγάλη δεντροφύτευση, λες και όλα αυτά τα δέντρα περίσσευαν από κάπου και δεν είχαν τι να τα κάνουν. Θα μπορούσε όμως το Κοινοτικό Συμβούλιο να φυτέψει κάποια απ’ αυτά τα δέντρα και στα άλλα χωριά. Δικαιολογίες μπορεί να υπάρξουν γιατί δεν έγινε αυτό. Όμως, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Τα διάφορα έργα που έγιναν τα τελευταία χρόνια στη Σκοτεινή, ακυρώνουν το επιχείρημα που προβάλλεται για τα άλλα χωριά, ότι δηλαδή δεν υπάρχουν χρήματα. Το ενδιαφέρον κάποιες φορές μπορεί να εκδηλώνεται και χωρίς χρήματα.
Θα ήταν παράλογο το κάθε χωριό να διεκδικεί ίσο μερίδιο με τα μεγάλα χωριά της Κοινότητας (Σκοτεινή, Αλέα). Όμως, λίγα μέτρα ασφάλτου θα μπορούσαν να πέσουν και στον Άγιο Νικόλα. Θα έπρεπε μόνη της η Κοινότητα να φροντίσει, τουλάχιστο για την ιδιοκτησία της, όπως είναι τα κτίρια των Δημοτικών Σχολείων και να μην περιμένει τη συντήρησή τους από τους τοπικούς Πολιτιστικούς Συλλόγους.
Οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι βοηθούν επικουρικά το έργο της τοπικής αυτ/σης.
Οι κοινοτικοί μας άρχοντες ήσαν πάντοτε φειδωλοί απέναντι στις « απαιτήσεις » των Συλλόγων για τον εξωραϊσμό των μικρών χωριών μας και από την άλλη βλέπουμε να έχουν δαπανηθεί αρκετά χρήματα για τη Σκοτεινή, τα οποία συγκριτικά και αναλογικά με τα άλλα χωριά, είναι πάρα πολλά και ως ένα βαθμό προκλητικά. Ελπίζουμε, ο νέος Πρόεδρος Γ. Μάλλιος, μέχρι τη λήξη της θητείας του, να αποκαταστήσει κάποιες αδικίες του παρελθόντος...
Τώρα, με τον «Καλλικράτη», ένα είναι βέβαιο. Τα μικρά χωριά μας θα δούν περισσότερα πράγματα, στο πλαίσιο των καινούργιων δήμων που είναι «επί θύραις».
Όσοι από μας έχουν την ατυχία να κατάγονται από μικρά χωριά, θα επιδιώξουμε μέσα από τη νέα κατάσταση που θα διαμορφωθεί στην τοπική αυτοδιοίκηση, να καλύψουμε το χαμένο έδαφος, όχι με την στενή τοπικίστικη διάθεση, αλλά από τη γενικότερη φιλοσοφία μας που λέει ότι όλη η ύπαιθρος, ακόμη και το πιο μακρινό και έρημο χωριό έχει ανάγκη από στήριξη και φροντίδα. Το μέλλον θα δείξει.
DRotz
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου