Δεν χρειάζονται συστάσεις και εξηγήσεις.
Είναι το πηγάδι (ό, τι έχει απομείνει) του
μπαρμπα – Γιώργη του Παπανικολάου (Μένιου).
Η σκουριασμένη ζωοκίνητη μηχανή του, στέκει
εκεί αγέρωχη σαν κάτι να περιμένει κι επάνω της διακρίνει κανείς τη φθορά του
χρόνου και της εγκατάλειψης. Κοιτάζοντας γύρω, διακρίνεις σημεία που κάποτε
φάγαμε νοστιμότατες, εύγευστες ντομάτες και δροσερά πεντατρύφερα αγγουράκια.
Φωνάξαμε λίγο δυνατά μέσα στην ερημιά, μήπως
και πάρουμε απάντηση από τον μπαρμπα – Γιώργη, αλλά μάταιη η αναμονή! Καθώς κοιτάζαμε σιωπηλά, ήρθαν
στο νου μας τα λόγια του ποιητή που ταιριάζουν απόλυτα στην περίσταση: «…περασμένα μεγαλεία
και διηγώντας τα να κλαις …».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου